RSS Feed (xml)
(မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ဒဂုန္တာရာ အသက္ ၉၀ျပည့္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရအျဖစ္၊ ဆရာ ၂၀၀၈ ႏွစ္ဆန္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ၊ ျမန္မာသစ္ မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၈ က ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါတယ္
ရန္သူမရွိ
ဒါ ဟုတ္သလား၊ အဲဒါ မွားတယ္။
တိမ္ၾကားေခါင္မိုး၊ တိုးျမင့္တိုက္ထပ္
သဇင္ပြင့္ကာ၊ စုံျမိဳင္ခ်ာက
ဟမ္ဘာဂါ စားရင္း၊ ၀ိုင္သင္းရင္းက
ျမဘုရားေဘး၊ စိမ္းစိမ္းေ၀းသြား
ငါ့အား စိမ္ေခၚ ျပက္ရယ္ ျပဳ။
ဟန္ေဂရီမွာ
ယမ္းေငြ႔လူလူ၊ လဲသူျပိဳသူ
ေရွာင္သူ တိမ္းသူ ရႈပ္ေထြးၾက။
ထိုအခါ၀ယ္
ငါလ်င္ တုန္လႈပ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့
မႏြဲ႔ႏိုင္၊ မဖြဲ႔ႏိုင္
မခံ ကန္႔ကြက္၊ ဆိုဗီယက္တပ္မ်ား
ထြက္ခြာသြားဟု မွတ္တမ္းျပဳ။
ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္
ၾကာေလေသာ္လည္း၊ ငါ စိတ္မေျပာင္း
မေဟာင္းမအို၊ ၾကာညိဳပန္းႏု
ယခုလည္း ႏု၊ ေရွးကလည္း ႏု
မေဟာင္း မအို ဒႆန။
ကမာၻဦးက
ရွိခဲ့ၾကသား၊ ဓားလွံေလးျမား
အားေကာင္းသူကို အားနည္းသူက
အားနည္းသူကို အားေကာင္းသူက
တိုက္ၾက ခိုက္ၾက၊ လက္နက္ျပိဳင္ၾက
ျပိဳင္ၾက ႏိုင္ၾက၊ အဏုျမဴလက္နက္
လက္နက္ဆိုတာ၊ လူဆိုးအတြက္ပါပဲ။
သမိုင္းေခတ္မ်ား
ျဖတ္သန္းသြားရာ၊ ေတြ႔ရသည္က
မိတ္ေဆြမ်ားခ်င္း၊ ရန္စစ္ခင္းၾက
အျငင္းပြားၾက၊ အခင္းမ်ားၾက
ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ
မိတ္ေဆြလည္း ဆုံး၊ ခ်စ္သူလည္း ဆုံး၊
အျပစ္မဲ့သူ ဆုံး၊ အျပစ္ရွိသူ ဆုံး
ဆုံး ဆုံး၊ အားလုံးဆုံး၊ ဆုံး … ဆုံး … ဆုံး …။ ။
မိုးမခမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္၊
No comments:
Post a Comment